Ik ben de vuurtoren voor al jullie gevoelens die onbeantwoord voortstuwend tastend en brekend ronddwalen. Ik ben de vuurtoren en bouw aan een eiland om te mogen rusten. Een eiland vol met veel lieve, grote, wijde armen om jullie te laten rusten en bijkomen van de woelige reis om gezien gehoord en gevonden te worden. Want ook jij lege oogjes, lief kleintje, verdient het om met grote glinsterende ogen vol positieve verwachting ontvangen te worden, te voelen dat we op jou gewacht hebben, jou helemaal te willen, jij er helemaal mag zijn, welkom op dit eiland.

Herfst 1981 ben ik geboren in een Brabants dorp, uit een wens tot stabiliteit en verbinding tussen mijn vader en moeder.

'Polinizarores’ is de titel van dit prachtige kunstwerk dat ik dit jaar kocht in Peru. De titel had ik nog niet ontcijferd, de kleuren en de afbeelding..zo krachtig, het meisje op de rug van de vogel met een halve sleutel in haar hand op missie..

Ik voel me verbonden als ik iets van mijzelf herken in jou.

Deze tekst schreef ik terwijl ik met een jongere werkte aan haar rap, een vorm waarin ze haar verhaal wél kon delen. Tijdens haar proces werd ik door de muzikant die voor haar haar muziek in zijn studio componeerde uitgedaagd om ook achter de microfoon te gaan staan... We hebben gelachen om het sinterklaas-gedicht-niveau van mij tekst. Ik kwam ook niet verder dan wat ongemakkelijke pogingen eenmaal achter de microfoon. Met liefde stelde ik mij kwetsbaar op, zij had namelijk wél het gevoel bij haar tekst, gevoel voor ritme op de muziek en de juiste timing, ik niet... Genieten van dit talent was dit traject, verwerking door erkenning van delen van haar levensverhaal. Aandacht voor wat ze graag deed was het begin van verbinding en ontwikkeling.

Ik wens na deze reis langs zoveel kinderen, scholen, klassen, gezinnen, verwonderlokalen

Er zijn helpers nodig die ze niet zielig vinden, maar juist sterk, door de shit waar ze zich doorheen worstelen, met al hun overlevingsstrategieën! Geef ze de plek, aandacht en tijd om zichzelf weer als sterk te zien en herpakken om door te kunnen, want dat kunnen ze! Jij bent niet de oplossing, zij moeten leren dat ze zelf de oplossing al in zich dragen, dat ze met je mogen praten, delen, met je mogen zijn, om bij uit te rusten en op te laden om te kunnen dragen wat ze kunnen dragen.